عمریست که ما بر در میخانه نشستیم 

ما در طلب صاحب این خانه نشستیم

تا ساقی و آن یار دلارام ببینیم 

بی باده و بی ساغر و پیمانه نشستیم

چون یار بدیدیم که همسایه ما بود 

حیف از همه ایام که بیگانه نشستیم

از پاکی انفاس خوش ساقی و مطرب

در راه ونسیم گل و ریحانه نشستیم 

آری چو نمایان شده انوار خداییش 

در  مکتب عشقش همه جانانه نشتیم

چون شاه و گدا بر در میخانه یکی هست 

با رخصت ساقی همه شاهانه نشستیم    ((سجاد دلیر))